„Powiedz a zapomnę, pokaż a zapamiętam, pozwól przeżyć a zrozumiem”

/Konfucjusz/

Nauczanie polisensoryczne dostarcza nowych bodźców, angażuje różne zmysły pozwalając na dotarcie większej ilości informacji do układu nerwowego w efekcie dając lepsze rezultaty w uczeniu się dziecka.

Dotyk – gromadzenie nowych doświadczeń, poprawa precyzyjności ruchowej, rozwijanie wrażliwości dotykowej, pobudzenie ciekawości, radość eksperymentowania.

Słuch – poszerzanie zasobów doświadczeń w zakresie percepcji słuchowej, usprawnienie koncentracji na bodźcach słuchowych, rozwijanie pamięci słuchowej, koordynacji słuchowo-wzrokowo-ruchowej.

Wzrok – rozwijanie spostrzegawczości wzrokowej, kierunkowości i spostrzegania, pamięci wzrokowej.

Rolą metody „stymulacji polisensorycznej” jest usprawnianie wszystkich zmysłów, tak by umożliwić dzieciom wielozmysłowe poznawanie świata. Mowa i motoryka mała są ze sobą związane:

• po pierwsze ruch dłoni, jak i ruch narządów artykulacyjnych posiadają duże obszary reprezentacji w korze mózgowej,
• po drugie angażując tzw. motorykę małą, czyli precyzyjne ruchy dłoni (palca wskazującego), angażujemy struktury kory mózgowej, aktywujące się podczas ruchów artykulacyjnych. W ten sposób następuje pośrednie działanie ruchu rąk na rozwój mowy.

Rozwój motoryki małej niewątpliwie wpływa na rozwój mowy.   

Dorota Szczygieł